Achteraf bekeken konden de lessen eigenlijk op geen slechter moment komen. Ik had me ingeschreven in mei, als cursist had ik voorrang bij de inschrijvingen en tegen dat die goed en wel begonnen waren, konden ze al het bordje volzet bovenhalen. Al voor de zomervakantie was iedere cursus volzet en vulden de wachtlijsten zich vlotjes.

In september toen de lessen van start gingen, zag mijn leven er nogal anders uit, ondermeer door de verbouwingen. De wekelijkse afspraak durfde er wel eens bij inschieten. Het vorderde ook zo traag, ook omdat ik wel eens een les miste moet ik toegeven. Anders dan met breien had ik meer behoefte aan duidelijke instructies en kleine opdrachten stapje voor stapje. Ik kon nergens op terugvallen en had zelfs niet eens een eigen machine. In de groep heeft bijna iedereen zijn machine en de meeste hebben ook wel al iets in elkaar gestoken. De eerste opdracht was een simpel zakje. Gewatteerd, dus rechte lijnen stikken, en met een biaislint. Meer dan eens mocht ik het tornmesje bovenhalen en herbeginnen. Er valt nog van alles op aan te merken, maar veel meer dan een grotere knoop overweeg ik toch niet om te veranderen.

 Wat me wel meteen aansprak was het geluid van de machine. In de klas staan verschillende Bernina’s en als ik puur op geluid zou moeten kiezen, zou ik het wel weten. Nee, niet het nieuwste model, maar wel een ouder model. De 801, misschien zelfs het oudste toestel in het lokaal, maar ze spint gewoon als je op de pedaal duwt. En bij die lange rechte stukken, als je twee stofjes met de wattine samen stikt kan je al eens gas geven.